فرهمندی (در زبانهای غربی: کاریزما . به یونانی: χάρισμα یا «خاریسما»)
در لغت به معنی دارا بودن «شکوه خدایی» یا فر ایزدی است.
فرهمندی یکی از ویژگیهای شخصیتی و از راههای نفوذ فرد یا گروه است؛ و از راههای کسب قدرت اجتماعی به شمار میرود. اشخاص فرهمند توانایی جذب تودههای مردم را به سوی خود دارند و میتوانند آنها را به انجام کاری وادار کنند، بدون این که مردم...آن را بیعدالتی تلقی نمایند. شخص فرهمند همچنین جاذبه و محبوبیت بسیاری بین مردم دارد؛ و حتی اگر سمت رسمی در اختیار نداشته باشند، میتواند بر رفتار دیگران تأثیر بگذارد. در جوامع سنّتی، فرهمندی یا کاریزما را به عنایات ویژه ماورایی یا خصایل غیرعادی مربوط میکنند در حالی که بسیاری از جامعهشناسان امروز معتقدند که کسب شخصیت فرهمند(کاریزماتیک) ممکن است؛ و میتوان ویژگیهای شخصیت فرهمند را شناخت و آموزش داد.
مهمترین شخصیتهای فرهمند در طول تاریخ غرب هیتلر، موسولینی و دانتون بودند؛
آیت الله خمینی و عبدالناصر نمونههای دیگری از شخصیتهای فرهمند در خاورمیانه هستند.